Eerste Moederdag zonder moeder

Na het overlijden van papa ben je iedere dag een stukje gestorven en afgelopen najaar is het laatste stukje van je heen gegaan. In de voorafgaande periode was je iedere keer een stapje verder achteruit gegaan. Toch zag je dit zelf niet.

Ik ben erg dankbaar dat we vorige herfst nog met z’n allen naar Djerba zijn geweest. Met volle teugen heb je genoten. Daar heb ik me wel gerealiseerd dat zo’n uitstapje eigenlijk niet meer kon.

De laatste periode in je leven heb je als erg eenzaam ervaren. Zelf belde ik je iedere dag op en kwam eens per week langs. Wat was je trots op je eerste kleindochter, je zag er zelfs als je eigen dochter, wat was je boos als ik haar na een bezoekje weer mee naar huis nam.

Winkelen was je lust en je leven. De donderdag voor je val had je nog complete nieuwe wintergarderobe aangeschaft. Na afloop nog lekker lunchen in mijn winkeltje. Bij het naar huis brengen bedankte je ons uitgebreid voor de fijne dag, iets dat je anders eigenlijk nooit deed. Voor ons de laatste keer dat we echt contact gehad hebben. Hierna heb ik je alleen nog aan de telefoon gehad.

Je was al langere tijd niet meer de echte “oude” mama, maar je wilde van geen opgeven weten. Je bent blijven knokken tot het bittere eind in je eigen huis, waarmee je iedereen iedere keer weer versteld deed staan. Zelfs toen de artsen vertelden nu toch echt niets meer voor je te kunnen doen, gingen wij, jouw dochters, er stiekem nog steeds een beetje van uit dat je ons ook deze keer weer versteld zou doen staan. Het is deze keer echter anders gelopen. Een noodlottige val van de trap had nu toch echt anders beslist.

Ook al hebben wij er vrede mee dat je nu eindelijk rust hebt, het voelt voor mij erg wrang dat je dit op zo’n jonge leeftijd is en je ook je moeder nog achterlaat.

“Laat me niet alleen achter”, vroeg je me. Maar ik weet zeker dat papa op je wachtte en het vanaf hier van me heeft genomen.

Eindelijk rust mama, eindelijk weer samen met papa.