Pagina's

Tip

Met een klik op de foto wordt deze vergroot, met 2x klik zelfs bijna paginagroot!

donderdag 30 september 2010

Een jaar later…





En dan is het alweer een jaar geleden dat mijn moeder is overleden en of ik het nu wil of niet dan komen de overpeinzingen. Het is heel chaotisch geweest in de periode rond haar dood, chaos veroorzaakt doordat mensen en instanties zich niet aan de regels hielden. Regels die toch echt nodig zijn om alles netjes te laten verlopen.

Tien jaar geleden werd mijn moeder voor het eerst ziek, echt ziek: diagnose Non-Hodgkin. Op vijf verschillende plaatsen heeft de kanker zich in de loop der tijd geopenbaard, vijf keer een behandeling van bestraling of chemo en vijf keer kwam mijn moeder er weer bovenop. Buiten de kanker om is ze nog vele keren ernstig ziek geweest, haar milt moest verwijderd worden, problemen met haar hartzakje en een hersenvliesontsteking waardoor ze een week in coma heeft gelegen. Eigenlijk was het ieder jaar wel raak en moest zijn langere tijd in het ziekenhuis verblijven. Buiten de “grote” kwalen was er soms nog een extra opname nodig voor iets “kleins”. Alles bij elkaar heeft zijn weerslag in haar hoofd gehad, mijn moeder van nog geen zestig leek wel dement. Maar eigenzinnig als ze was wilde ze kostte wat het kost zelfstandig thuis blijven wonen en dat viel voor ons niet mee. Vaak, heel vaak werden we opgebeld dat er weer eens iets was en met een gezin thuis is dat een moeilijk combi.

Ja en dan komt het toch wel verwachtte telefoontje: “Mama is van de trap gevallen en het ziet er heel erg slecht uit.” Met twee ambulances is ze naar het Erasmus MC in Rotterdam gebracht. Aldaar aangekomen werd er in de kleedruimte van een röntgenkamer (echt waar) aan ons, mijn twee zussen en ik gevraagd of de stekker er uit mocht, we mochten hier nog wel 5 minuten over nadenken. In deze 5 minuten echter scoorde onze moeder toch 1 punt op de schaal van 10 en er werd besloten om haar, aan de door de val ontstane hersenbloeding, te opereren. De operatie zou lang gaan duren en ons werd geadviseerd om naar huis te gaan. ’s Nachts werden we door de arts gebeld dat de operatie geslaagd was, de bloeding was gestopt maar ze was niet bij.

De volgende ochtend toog mijn zus naar het ziekenhuis. Maar waar was mama? Het was druk in het Erasmus MC in Rotterdam en er was besloten om haar over te plaatsen naar Tilburg, meer kon de verpleegkundige ons niet zeggen. Ja en dat maar googelen op ziekenhuis in Tilburg maar daar waren twee ziekenhuizen, gelukkig was het bij het eerste ziekenhuis raak. Er was zojuist een mevrouw binnengebracht en aan haar armbandje kan zij geïdentificeerd worden want een dossier was niet mee gekomen. “Hoe heet uw moeder? We spreken comapatiënten graag bij hun voornaam aan.” Mijn zussen en ik besloten direct om naar Tilburg af te reizen. Daar was haar dossier inmiddels ook gearriveerd. Mama had niet alleen een hersenbloeding gehad maar ook haar nek en rug waren op 4 plaatsen gebroken. En dan begint het lange wachten, wanneer komt ze bij? Vrijdag een gesprek met de arts gehad, het zag er niet goed voor mama uit, het weekend krijgt ze om bij te komen en anders? Het hele weekend werd er geëxperimenteerd met medicijnen om iets teweeg te brengen, verschrikkelijk om naar deze reacties te kijken, ze kwam echter niet bij. Op maandag waren we echt zo ver: “Laat haar met rust.” Ik heb zelfs nog tegen de arts gezegd dat ie verder maar op zijn eigen moeder moest experimenteren: het was genoeg geweest, de apparaten werden uitgeschakeld. Maar mama zou mama niet zijn, ze ging zelfstandig ademhalen. Dit bracht het ziekenhuis wel in een lastig parket, ook hier was het inmiddels druk en ze hield een kamer op de IC bezet. Op de IC mag je in principe alleen blijven als je aan de beademing ligt en ja dat lag ze niet meer. Mama moest overgebracht worden naar een andere kamer, een 1-persoonskamer was echter niet vrij. Ze mocht doodgaan naast iemand anders! De grootste wens van mijn moeder was het zelfstandig thuis zijn, we besloten dan ook om haar mee naar huis te nemen. Na een heel geregel van het ziekenhuis waren we dinsdagavond op weg naar haar eigen huis. Thuis en ja daar zit je dan, alle drie zonder enige medische kennis, het was spannend en eng. En ja het ergste wat er kon gebeuren was dat ze dood ging maar ja dat was ook net de bedoeling. We keken uit naar een bezoekje van de huisarts om ons een hart onder de riem te steken. Deze kwam echter niet. Mijn jongste zus is toen maar in de auto gestapt om het herhaalrecept voor haar medicijnen in de brievenbus van de praktijk te gooien. Een lange nacht brak aan.

De volgende dag kwam de huisarts inderdaad langs, hij was door het ziekenhuis in Tilburg niet op de hoogte gebracht van haar thuiskomst en door het recept kwam hij er nu pas achter dat ze thuis was. Hij heeft hier officiële melding van gemaakt maar dat ging eigenlijk een beetje langs ons heen.

Aan het einde van de dag werd het een beetje schemerig, mijn zus en ik besloten om alle kaarsjes aan te steken, mijn moeder, altijd al een vrouw met gevoel voor sfeer vond het genoeg geweest en gaf de lange strijd op. Voor ons was de strijd echter nog niet gestreden een dood ten gevolge van een val van de trap is een dood zonder natuurlijke doodsoorzaak, er volgde nog een schouw van een gemeenteschouwer, na een, toch wel op een verhoor lijkend gesprek, werd het lichaam vrijgegeven. Eindelijk rust mama.

Het is goed mama dat je de rust gevonden hebt maar net als met alles in je leven ging dit niet op de geijkte manier.

Vandaag heb ik met mijn zussen afgesproken om ergens te gaan lunchen, voor beiden heb ik een klein cadeautje, gewoon om ze te laten weten hoe belangrijk ze voor me zijn.



woensdag 29 september 2010

Een kijkje in ons huis: De conclusie







Nu ik zo lekker bezig geweest ben met alles op te ruimen realiseer ik me dat ik veel, heel veel spullen heb. Eigenlijk was ik in de veronderstelling dat ik zo goed was in wegdoen maar ik denk eerder dat het tegendeel waar is. Aan de meeste spullen zit wel een verhaal vast, wat het extra moeilijk maakt om ze weg te doen maar dit kijkje op ons huis is voor mij de start om hier nu toch echt eens mee te gaan beginnen. Alle begin is moeilijk maar alles netjes houden kost me ook erg veel tijd en als ik dan bij sommigen zo’n netjes en strak interieur zie gaat het bij mij ook wel een beetje kriebelen. Tijd voor verandering!

dinsdag 28 september 2010

Een kijkje in ons huis: De overloop



Op de overloop aanbeland, en beneden is alles nog steeds netjes! De kamers van de meiden en de badkamer zijn al aan de buurt geweest.















Ik denk dat ik het hier dan maar even bij hou. De andere deuren van onze overloop blijven gesloten! Een strijkkamer levert nu niet echt bijzondere foto’s op en een kleedkamer en opbergzolder evenmin. Onze slaapkamer is het sluitstuk geweest tijdens de verbouwing, als de meiden maar een lekker plekje hadden tenslotte, en binnenkort ga ik hier echt mij aan de slag. Te zijner tijd zullen er dan zeker foto’s volgen!

maandag 27 september 2010

Een kijkje in ons huis: De kamer van Jasmijn





En jawel hoor, gisteravond kwam het ter sprake, mijn blog en wat hier dan op staat. Ja ook dus de foto’s van de kamer van Bodine. En ze was boos! Gelijk via haar telefoon naar mijn blog gegaan om de gewraakte foto’s op te zoeken. Jullie lieve reacties stemde haar gelukkig al weer iets milder en na het lezen van alle reacties op “haar” taart was de boze bui weer uit de lucht. De foto’s kunnen blijven staan. Dochter twee heeft wat minder moeite met haar kamer op mijn blog nadat de foto’s eerst ter goedkeuring naar haar gestuurd werden en dat heb ik maar gaan. Eén boze dochter is tenslotte wel genoeg!



zaterdag 25 september 2010

School





Afgelopen dinsdag naar de informatieavond op school voor mijn jongste geweest. Al informatie gekregen over het examenreglement (is pas volgend jaar aan de orde, maar ook dit jaar worden er al de nodige toetsen afgenomen) en de verschillende mogelijkheden voor het vervolgonderwijs aangehoord. Dochter was uiteraard alleen maar geïnteresseerd in de bestemming van het Kamp. Haar zus was vorig jaar naar Parijs geweest en als echte modepop leek haar dat ook wel wat. En zij gaan naar…..het Harzgebergte dat was typisch een gevalletje van even slikken…De lerares vertelde enthousiast over kanoën, het culturele uitstapje en ze gaan zelfs in bomen klimmen. Nog maar een keertje slikken voor haar, maar het blijft wel kamp natuurlijk.

Tot slot nog even een discussie op gang proberen te krijgen over de vele uitvaluren maar dit werd door school met klem ontkend, discussie gesloten dus. De volgende dag wel een telefoontje van school met excuses want ja als zij naar de uitvaluren keken dan konden ze toch niets anders dan dit beamen. Maar deze excuses krijg je dan thuis en niet in die volle zaal. Beetje jammer.

vrijdag 24 september 2010

Nieuwe gordijnen





Het is nu toch echt herfst ik kan er niets anders meer van maken, maar ik begin deze herfst goed. Dank je jullie wel voor alle felicitaties vanwege mijn 100e post. Echt geweldig om Julie reacties allemaal te lezen! Zo langzamerhand mag de herfst binnen ook zijn intrede gaan doen. Op de valreep heb ik nog aardig wat Hortensia’s kunnen knippen. In een grote mand staan ze om naar binnen verplaatst te worden. Vanavond even niet want ik ben doodop. Mijn oma heeft een oplichter aan de deur gehad, gelukkig heeft ze deze man kunnen afwimpelen maar nu is ze bang. Bang in haar eigen huis, bang op je 84e alleen in huis zittend op de bank. Mijn zus en ik zijn samen de hele dag bezig geweest om nieuwe gordijnen voor haar te naaien en ook vitrage op te hangen zodat ze zich hierachter kan verstoppen, zittend op de bank. Tot nog toe hingen er alleen een paar neppers en daar kon ze niet zoveel mee. Oma gaat met haar tijd mee en heeft haar keus laten vallen voordelige Ikea-gordijnen, wordt ze ook nog hip op haar oude dag!

woensdag 22 september 2010

Feest



Vandaag post nummer 100, tijd voor een feestje, tijd voor een stukje taart. Op 2 februari van dit jaar heb ik mijn eerste post op mijn blog geplaatst. Inmiddels ruim 7 maanden verder en jawel daar is post nummer 100. Wat ben ik blij dat ik het fenomeen bloggen ontdekt heb, wat is het leuk om foto’s te maken, stukjes te schrijven maar vooral de reacties van mijn medebloggers. Geweldig is het keer op keer om zulke lieve en hartverwarmende woorden te mogen ontvangen. Uit het diepst van mijn hart wil ik iedereen hier voor bedanken. Dank jullie wel!!!





Tast toe, er is genoeg voor iedereen!



Vergeet ik nog bijna te zeggen dat deze creatie is gemaakt door mijn oudste dochter!

maandag 20 september 2010

Appelplukdag



Even een paar dagen te druk gehad om te bloggen en wat heb ik dan wat gemist zeg. Give-away’s zijn gewonnen, nieuwe weer geplaatst, de nodige van jullie hebben weer heel wat voor hun kiezen gekregen en dan ook nog het bericht van Inka en Andre met het besluit om te stoppen met hun blog. Maar is er ook weer genoeg leuks gebeurd. Zoveel nieuwe posten dat het me gewoon niet lukt om bij iedereen een reactie achter te laten. Hopelijk kan ik het komende week weer goedmaken. De afgelopen periode heel wat tijd op kantoor doorgebracht maar ook mijn definitieve keuze om te stoppen met mijn webwinkel is me niet in mijn koude kleren gaan zitten. Ik dacht echt dat ik er wel klaar mee was, toch denk ik er veel aan. Geen bestellingen meer in mijn inbox, je raakt er toch aan gewend, en dan ook geen nieuwe posten geplaatst dus ook geen lieve reacties. Dat mis ik dan echt, al met al dus weinig mail ontvangen. Tijd om weer verder te gaan in huis want belofte maakt schuld en ik ben nog niet helemaal klaar met mijn serie een kijkje in ons huis! Zo’n meidenkamer op de foto zetten heeft heel wat voeten in aarde, want nee, die zijn ook hier niet uit zichzelf zo netjes. De kamer van mijn jongste heeft in het beste geval een heel smal paadje om door te lopen maar op dit moment is zelfs het paadje verdwenen. Wordt uiteraard nog vervolgd…

Vandaag eerst wat foto’s van mijn uitstapje afgelopen zaterdag naar de appelpluk dag. Echt al een beetje herfst. Ik ben echt een mens van de seizoenen, heerlijk iedere keer die verandering in de natuur maar dit jaar…

Voor mijn gevoel hebben we bijna geen zomer gehad, ik ben nog steeds niet aan de herfst toe, ik doe echt mijn best maar het lukt nog niet!










zondag 12 september 2010

Een kijkje in ons huis: De kamer van Bodine



Dit is heel erg riskant wat ik nu doe; de slaapkamer van mijn oudste, dit weet ze dus niet en als ze er niet achterkant dan is er waarschijnlijk niets aan de hand maar anders…

zaterdag 11 september 2010

Een kijkje in ons huis: De badkamer



Toen we destijds ons huis kochten waren en boven twee slaapkamers en verder niets. De hele complete bovenverdieping is gestript. Nu hebben we er de twee kamers van mijn meiden, onze slaapkamer, een kleedkamer, een strijkkamer en natuurlijk de badkamer. De openslaande deuren komen uit op een klein balkonnetje boven de erker. De ideale plaats om mijn wasgoed te drogen, ik heb er zo’n hekel aan hier in de tuin tegenaan te moeten kijken en hier hangt het lekker uit het zicht.





vrijdag 10 september 2010

Een kijkje in ons huis: De schuur



Op de schuur na heb ik beneden dan nu alle ruimtes van ons huis gehad. De stal en mijn kantoor, dat nu ook wel bijna een stal lijkt sla ik voor het gemak maar even over. Maar ook die schuur daar is echt niet meer doorheen te komen. Hier zal ik toch echt de hulp moeten inroepen van mijn lieftallige man. De schuurverkoop van afgelopen zaterdag heeft gelukkig een hele positieve bijdrage opgeleverd, buiten de opbrengst is er nu ook een heleboel uit de schuur verkocht. Binnenkort start hij dan ook met de verbouwing, want daar is nu weer ruimte voor. Verder laat ik het er voor vandaag maar even bij.

En Bonnie, dan ga ik nu eindelijk naar boven, je hebt er lang op moeten wachten!

donderdag 9 september 2010

Tik…nu ben ik hem

Wat leuk, de uitnodiging van Karin van Seasosn of my Home om mee te doen aan een spelletje, nu ben ik niet zo goed in een spelletje maar volgens mijn begrijp ik deze. Mocht ik me niet aan de juiste spelregels hebben gehouden dan hoor ik het uiteraard graag.


4 dingen die in mijn tas zitten:

1. Mijn Be-Book, mijn digitale boek neemt minder plaats in dan een echte en toch altijd iets te lezen bij me.

2. Een heel mooi make-up tasje. Iedere dag neem ik me weer voor om ook gedurende de dag mijn make-up bij te werken, maar ik heb niet nog nooit gedaan, ’s morgens smeer ik er van alles op en ’s avonds haal ik het er weer af maar toch heb ik dit make-up tasje altijd bij me.

3. Mijn agenda, mijn hoofd is een zeef, ik vergeet werkelijk alles ook maak ik hier regelmatig notities is, een superdik exemplaar dus, ik sjouw me dan ook een breuk met mijn tas.

4. Een flesje water vind ik ook fijn om altijd bij me te hebben, weegt ook weer een pond.



4 dingen die ik altijd al hebt willen doen (maar nog niet heb gedaan):

1. Ik droom wel eens van een door mij geschreven boek, een boek met mijn naam erop. Misschien moet ik gewoon mijn blogposten verzamelen, dan kon ik vast al een heel eind.

2. Een cursus volgen, fotografie of woninginrichting lijken me alle twee erg leuk.

3. Zo maar een week luieren, niets moet, alles mag, helaas heb ik daar nu nog niet de rust voor.

4. Diep in mijn hart droom ik er van om in het huis van mijn moeder, ons ouderlijk huis in Mijnsheerenland te gaan wonen. Ik wil het leven van mijn meiden niet overhoop halen, maar toch…



4 dingen uit mijn bureaulade:

1. Opschrijfboekjes in alle soorten en maten, ik heb altijd wel iets te noteren.

2. Mijn i-pod in een mooi hoesje. Zo’n mooi apparaatje om te zien maar ik kan niet tegen die oordopjes in mijn oren.

3. Allerhande portemonnees, daar ben ik gek op maar helaas niet genoeg geld om ze allemaal te vullen.

4. Een voorraad cadeautjes voor je weet tenslotte maar nooit.



4 favorieten dingen uit je slaapkamer:

1. Een boek op mijn nachtkastje

2. Een hoekje met allemaal snuisterijtjes van mijn ouders

3. Twee sportapparaten, niet dat ik er iets mee doe maar mocht ik willen dan…

4. Een notitieboekje in mijn nachtkastje. Vaak heb ik ’s nachts de beste ideeën en zodra ik deze dan heb opgeschreven dan kan ik weer lekker verder slapen.



4 dingen die ik op dit moment erg leuk vind:

1. Bloggen

2. Foto’s maken en bewerken

3. Stukjes schrijven, niets alles is voor publicatie geschikt maar soms zit er een idee in mijn hoofd dat ik dan gewoon op moet schrijven.

4. Opruimen, in de hoop dat er daarna een heerlijk gevoel van rust over mij zal neerdalen, tot nog toe daalt er niets maar ik blijf hopen.


4 dingen die je nog niet van mij weet

1. Dat er niet alleen een leesboek maar ook een notitieboek in mijn auto ligt. Had je vast niet verwacht.

2. Ik naast de (web)winkel al 13 jaar mijn eigen boekhoudkantoor heb waar ik nu zo’n drie dagen per week aan besteed.

3. Mijn nieuwsgierigheid maar nauwelijks in bedwang kan houden, ik wil nu eenmaal altijd alles heel erg graag weten, vind het heerlijk om bij anderen te gluren, lang leve de foto’s op alle blogs!

4. Had ik al gezegd dat ik gek op boeken ben? En na deze post ben ik een open boek voor iedereen…



Met mijn gestalte is het in het echt niet gemakkelijk om iemand te tikken maar digitaal moet het te doen zijn.

Tikkie jij bent hem (maar dan hoop ik wel dat je het leuk vind om mee te doen aan een spelletje):

1. Madelon van Granny’s Place (omdat ik zo veel aan je denk)
2. Ingrid van Home&Lifestyle (3x is scheepsrecht)
3. Rozmeen van Pastels en Whites (door mij pas ontdekt, heb nog heel wat posten te lezen bij haar)
4. …mis, maar mocht je toch een tikkie gevoeld hebben dan hoor ik graag alles van je

woensdag 8 september 2010

De kogel is door de kerk



De kogel is door de kerk, ook de deuren van de webwinkel van Bo Butiek gaan sluiten!

Sinds vanmiddag staat de primeur al op het net: http://unpetitmorceaudemoi.blogspot.com/2010/09/nieuw-beginprimeur.html

Dank je wel lieve Lynda voor de aandacht die je aan mij geeft, een echte eer, je bent een schat (maar dat wist je uiteraard al!)

Afgelopen zaterdag is er tijdens de schuurverkoop al een heel groot gat in de voorraad geslagen maar mocht je nog iets wensen, grijp dan nu nog je kans!

Misschien is er wel iemand die dit leest en denkt: “Ik snap niet dat ze gaat stoppen, het hebben van een webwinkel lijkt me nu juist zo leuk.” Laat het me weten misschien is Bo Butiek wel iets voor jou?

dinsdag 7 september 2010

Even slikken…



Weten jullie nog? In het voorjaar tot 2 keer toe een post over de schattige pasgeboren lammetjes van de buurman. Ik kan ze nog zo voor me halen. Wat waren het er veel. De buurman heeft hier een oplossing voor gevonden:



Ja natuurlijk weet ik ook wel dat vlees niet aan de bomen groeit, maar toch, ze waren (en zijn) zo schattig.