Snoeigeheimen

Net een beetje bijgekomen van een enerverende scheiding leerde ik mijn nieuwe lief kennen. Mijn ouders hadden nog steeds een beetje medelijden met mij en op een mooie zonnige dag nam mijn moeder mij mee uit op plantenjacht bij de Intratuin. Mijn nieuwe lief wilde zich in de tussentijd uiteraard ook van zijn beste kant laten zien en samen met mijn vader stortte hij zich op mijn kleine achtertuintje.

Het lukte niet echt om leuke nieuwe plantjes op de kop te tikken. En wat, thuis wachtte er toch een leuke goed gevulde achtertuin op mij. Niets gekocht te hebbende, keerde we toch tevreden huiswaarts.

Daar echter kwam ik met een schok in de realiteit terug. Mijn nieuwe liefde bleek niet zo’n goede tuinman. Met het oog op de nieuwe aanwinsten had hij mijn kleine tuintje compleet kaal gesnoeid. Mijn in jaren zorgvuldig opgekweekte hortensia’s waren tot op de grond gelijk afgeknipt. Mijn vader, geen echte tuinman had niet durven ingrijpen. Hij had er immers geen verstand van en hij vond mijn nieuwe lief erg professioneel overkomen.

Bij mijn thuiskomst hield hij echter zijn adem in. Doorstond deze prille relatie deze kale vlakte. Mijn vader en moeder maakten zich samen uit de voeten.

En ik? Na een periode vol ruzie achter me haalde ik alleen maar mijn schouders op. Er waren wel belangrijkere zaken op aarde dan een kale achtertuin en de eigenschap van planten was tenslotte dat ze toch weer zouden groeien. Voor de volgende kerst was ik wel gelijk op een cadeau-idee gebracht. Het snoeiboek van …… Hierin staan alle snoeitechnieken haarfijn uitgelegd. Ook kwam hierin het snoeien van de Hortensia, mijn lievelingsplant uitgebreid aan de orde.

Bleek toch dat er echter één soort Hortensia is die ieder jaar tot op de grond gelijk gesnoeid kan worden, namelijk de Annabelle. En was ik toch in het bezit van deze Annabelle. ‘s Zomers werd ik verblijd met een keur een mooie bloemen.

Jaren later was het wederom bal. Samen met onze twee dochters was ik wederom de hort op. Hortensia’s bloeiden welig in de vensterbank. De eerste lentedag van het jaar diende zich aan en de zon liet zich niet onbetuigd. Mijn lief heeft zich inmiddels ontpopt tot een echte Hendrik Jan de Tuinman en deze keer moest onze blauwe regen het ontgelden. Binnen waanden mijn Hortensia’s zich veilig. Maar achter het raam in de stralende zon bliefden zij echter meer water dan hen toegekomen was. Het resultaat was treurende, hangende bloemschermen. Deze keer mocht in mijn lief, inmiddels al vele jaren mijn man geen schuld geven. Zijn snoeischaar had immers andere planten geteisterd.

Inmiddels hebben al vele tuinen de snoeikunsten van mijn lief ondergaan en niet altijd liep het zo goed af als de eerste keer maar inmiddels hebben we ons twaalvenhalfjarig huwelijk gevierd. Wie had dat gedacht na zo’n start.