Een jaar later…

En dan is het alweer een jaar geleden dat mijn moeder is overleden en of ik het nu wil of niet dan komen de overpeinzingen. Het is heel chaotisch geweest in de periode rond haar dood, chaos veroorzaakt doordat mensen en instanties zich niet aan de regels hielden. Regels die toch echt nodig zijn om alles netjes te laten verlopen.

Tien jaar geleden werd mijn moeder voor het eerst ziek, echt ziek: diagnose Non-Hodgkin. Op vijf verschillende plaatsen heeft de kanker zich in de loop der tijd geopenbaard, vijf keer een behandeling van bestraling of chemo en vijf keer kwam mijn moeder er weer bovenop. Buiten de kanker om is ze nog vele keren ernstig ziek geweest, haar milt moest verwijderd worden, problemen met haar hartzakje en een hersenvliesontsteking waardoor ze een week in coma heeft gelegen. Eigenlijk was het ieder jaar wel raak en moest zijn langere tijd in het ziekenhuis verblijven. Buiten de “grote” kwalen was er soms nog een extra opname nodig voor iets “kleins”. Alles bij elkaar heeft zijn weerslag in haar hoofd gehad, mijn moeder van nog geen zestig leek wel dement. Maar eigenzinnig als ze was wilde ze kostte wat het kost zelfstandig thuis blijven wonen en dat viel voor ons niet mee. Vaak, heel vaak werden we opgebeld dat er weer eens iets was en met een gezin thuis is dat een moeilijk combi.

Ja en dan komt het toch wel verwachtte telefoontje: “Mama is van de trap gevallen en het ziet er heel erg slecht uit.” Met twee ambulances is ze naar het Erasmus MC in Rotterdam gebracht. Aldaar aangekomen werd er in de kleedruimte van een röntgenkamer (echt waar) aan ons, mijn twee zussen en ik gevraagd of de stekker er uit mocht, we mochten hier nog wel 5 minuten over nadenken. In deze 5 minuten echter scoorde onze moeder toch 1 punt op de schaal van 10 en er werd besloten om haar, aan de door de val ontstane hersenbloeding, te opereren. De operatie zou lang gaan duren en ons werd geadviseerd om naar huis te gaan. ’s Nachts werden we door de arts gebeld dat de operatie geslaagd was, de bloeding was gestopt maar ze was niet bij.

De volgende ochtend toog mijn zus naar het ziekenhuis. Maar waar was mama? Het was druk in het Erasmus MC in Rotterdam en er was besloten om haar over te plaatsen naar Tilburg, meer kon de verpleegkundige ons niet zeggen. Ja en dat maar googelen op ziekenhuis in Tilburg maar daar waren twee ziekenhuizen, gelukkig was het bij het eerste ziekenhuis raak. Er was zojuist een mevrouw binnengebracht en aan haar armbandje kan zij geïdentificeerd worden want een dossier was niet mee gekomen. “Hoe heet uw moeder? We spreken comapatiënten graag bij hun voornaam aan.” Mijn zussen en ik besloten direct om naar Tilburg af te reizen. Daar was haar dossier inmiddels ook gearriveerd. Mama had niet alleen een hersenbloeding gehad maar ook haar nek en rug waren op 4 plaatsen gebroken. En dan begint het lange wachten, wanneer komt ze bij? Vrijdag een gesprek met de arts gehad, het zag er niet goed voor mama uit, het weekend krijgt ze om bij te komen en anders? Het hele weekend werd er geëxperimenteerd met medicijnen om iets teweeg te brengen, verschrikkelijk om naar deze reacties te kijken, ze kwam echter niet bij. Op maandag waren we echt zo ver: “Laat haar met rust.” Ik heb zelfs nog tegen de arts gezegd dat ie verder maar op zijn eigen moeder moest experimenteren: het was genoeg geweest, de apparaten werden uitgeschakeld. Maar mama zou mama niet zijn, ze ging zelfstandig ademhalen. Dit bracht het ziekenhuis wel in een lastig parket, ook hier was het inmiddels druk en ze hield een kamer op de IC bezet. Op de IC mag je in principe alleen blijven als je aan de beademing ligt en ja dat lag ze niet meer. Mama moest overgebracht worden naar een andere kamer, een 1-persoonskamer was echter niet vrij. Ze mocht doodgaan naast iemand anders! De grootste wens van mijn moeder was het zelfstandig thuis zijn, we besloten dan ook om haar mee naar huis te nemen. Na een heel geregel van het ziekenhuis waren we dinsdagavond op weg naar haar eigen huis. Thuis en ja daar zit je dan, alle drie zonder enige medische kennis, het was spannend en eng. En ja het ergste wat er kon gebeuren was dat ze dood ging maar ja dat was ook net de bedoeling. We keken uit naar een bezoekje van de huisarts om ons een hart onder de riem te steken. Deze kwam echter niet. Mijn jongste zus is toen maar in de auto gestapt om het herhaalrecept voor haar medicijnen in de brievenbus van de praktijk te gooien. Een lange nacht brak aan.

De volgende dag kwam de huisarts inderdaad langs, hij was door het ziekenhuis in Tilburg niet op de hoogte gebracht van haar thuiskomst en door het recept kwam hij er nu pas achter dat ze thuis was. Hij heeft hier officiële melding van gemaakt maar dat ging eigenlijk een beetje langs ons heen.

Aan het einde van de dag werd het een beetje schemerig, mijn zus en ik besloten om alle kaarsjes aan te steken, mijn moeder, altijd al een vrouw met gevoel voor sfeer vond het genoeg geweest en gaf de lange strijd op. Voor ons was de strijd echter nog niet gestreden een dood ten gevolge van een val van de trap is een dood zonder natuurlijke doodsoorzaak, er volgde nog een schouw van een gemeenteschouwer, na een, toch wel op een verhoor lijkend gesprek, werd het lichaam vrijgegeven. Eindelijk rust mama.

Het is goed mama dat je de rust gevonden hebt maar net als met alles in je leven ging dit niet op de geijkte manier.

Vandaag heb ik met mijn zussen afgesproken om ergens te gaan lunchen, voor beiden heb ik een klein cadeautje, gewoon om ze te laten weten hoe belangrijk ze voor me zijn.