Nog een persoonlijk stukje.

Dank jullie wel voor alle reacties op mijn vorige posten, zo veel berichten…en ik heb ze nog niet eens allemaal gelezen, ga er zo lekker voor zitten. De afgelopen twee dagen heb ik helemaal niet geblogd (vorige post stond al geagendeerd). Donderdag was een moeilijke dag.

Mijn ouders woonden vroeger bij mij in de buurt en zij liggen dan ook hier begraven, ’s morgens zijn mijn zussen eerst bij mij thee komen drinken. Bij de open haard heerlijk herinneringen opgehaald, daarna langs het graf.

Mijn oudste zus had gereserveerd voor de lunch bij Villa Augustus in Dordrecht. Jammer dat het regende want het restaurant heeft een grote tuin waar zij zelf al hun groentes kweken, moois genoeg om mooi op de foto te zetten, maar ja in de regen is dat niets. Heerlijk rustig gegeten. En toen toch wel een domper…Een grote groep dames had hier afgesproken om van een high tea te gaan genieten. Dames van een jaar op 60 (dezelfde leeftijd als mijn moeder) en ja …uit Mijnsheerenland, de woon- en sterfplaats van mijn moeder, dat was wel even slikken. Destijds was er 1 dame die vond dat wij niet goed voor onze moeder zorgden en heeft dit ook luidkeels verkondigd in het dorp, veel dames zijn gek op zulke smeuïge verhalen en geloven deze maar al te graag. Terwijl ik de afgelopen vijf jaar als een spagaat tussen mijn moeder en mijn gezin instond. Doordat mijn moeder veel, heel veel aandacht vroeg heb ik best veel dingentjes van mijn meiden moeten missen. Altijd ging oma voor. Op een gegeven moment heb ik er inderdaad voor gekozen om mijn gezin voor te laten gaan en mijn moeder de tweede plaats te geven, dit werd mij niet in dank afgenomen, terwijl de meiden mij toch ook echt nodig hebben. Je voelde gisteren gelijk aan de sfeer dat wij drietjes veroordeeld, zelfs compleet genegeerd werden, terwijl deze dames ons toch echt wel kenden. Als laatste arriveerde de “leider” van deze groep en laat dat nu net de tante van mijn man zijn, die dus wel beter weet. Na ons uitgebreid gezoend en een hart onder de riem gestoken te hebben konden de andere dames ook ineens vriendelijk doen, maar ja dan hoeft het dus niet meer. We zijn maar gelijk vertrokken. Hierna heb ik echt even doelloos door Dordrecht gelopen…

Tot nog toe hadden we nog steeds geen grafsteen voor mijn moeder gekozen. Ook hier zit uiteraard een verhaal aan vast. Mijn vader was een hele grote man van net geen twee meter, dik boven de 100 kg, rijdend in een Landrover. De steen die mijn moeder 5 jaar geleden had uitgekozen was klein, zeg maar echt klein, niet echt passend bij mijn vader dus. Stiekem hadden mijn zussen besloten om dit na de dood van onze moeder te veranderen. Een jaar hebben we in dubio gezeten en gisteren de knoop doorgehakt. Naar de wens van mijn moeder laten we bij haar exact dezelfde steen plaatsen. En voor mijn vader? Ach hij vond eigenlijk altijd alles goed wat mijn moeder deed en wilde, we laten het rusten, het is goed zo.

En nu ik zit te tikken loopt er dan ineens een traan over mijn wang, wat had ik nog graag mijn ouders langer bij me gehad. Het leven gaat door…en zij kunnen er niet meer aan meedoen.