In laatste jaren van het leven van mijn moeder ging zij heel erg achteruit, na 5 keer kanker overwonnen te hebben, een hersenvliesontsteking en epilepsie heb je heel wat achter de kiezen. Niet alleen lichamelijk lukte het allemaal niet zo goed meer ook geestelijk raakte ze een beetje de weg kwijt, wat ons zussen weleens tot wanhoop dreef. Achteraf kunnen we er nu wel om lachen maar toen…
Nadat autorijden echt niet meer ging moest zijn zich met een scootmobiel gaan verplaatsen. Met mijn moeder zelf was natuurlijk niets aan de hand maar ja hè, soms hebben “ze” zomaar besloten om de wegen te veranderen. Dit deden “ze” vast om haar te pestten, maar mijn moeder liet zich hieronder niet klein krijgen. Wat nou? Als ik de weg niet meer weet dan ga ik toch gewoon over de “grote” weg naar huis. Wat nou? Dat mijn scootmobiel maar 16km/u rijdt dan wachten die automobilisten, die daar graag 80 km/u wilden rijden, maar gewoon op mij. Gelukkig was het een collega weggebruiker op een gegeven moment gelukt om haar klem te rijden en de politie te waarschuwen. Mijn moeder werd in tranen afgevoerd. Het hele dorp sprak over de actie van deze vrouw en als deze vrouw dan je moeder is…
Haar kleinzoon had echter minder last van gene. Tijdens zijn spel met vriendjes kwam zijn oma op haar scootmobiel voorbij, waarna hij trots uitriep: “Gaaf karretje heeft mijn oma hè?”
Toch weerhield mijn moeder zich er naar haar eerste actie zich er niet weer van gewoon weer op pad te gaan. Mijn winkeltje was haar bestemming. Onderweg vanuit Mijnsheerenland naar Oud-Beijerland kwam zij echter een bordje tegen met Zinkweg en daar had ze wel eens van gehoord. Haar koers was bepaald, helaas leidde deze niet naar mijn winkeltje.
Mijn zus in ik hadden echter juist deze, normaal heel rustige dag, besloten om de winkel totaal op zijn kop te zetten. Linksvoor naar rechtsachter en zo meer. Net vol goede moed begonnen en de winkel uiteraard totaal overhoop, ging de telefoon…”Met de politie van Oud-Beijerland, wij hebben Uw moeder ergens in de polder met haar scootmobiel van de weg gehaald. Wilt U zo vriendelijk zijn haar even op het bureau op te komen halen? “ Heeft ooit iemand anders wel eens zijn moeder van het politiebureau moeten komen ophalen?
Toen haar kleinzoon de maandag erop weer eens een van dit soort verhalen over zijn oma in het kringgesprek vertelde, wilde zijn juf hem niet geloven.
Wat een ontzettend mooie foto is dat zeg, zo met de achtergrond vaag. Bedankt voor het delen van je verhaal. Gelukkig maken kinderen zich niet zo druk he om dit soort verhalen, wij schamen ons helaas maar veel te vaak.
BeantwoordenVerwijderenFijne zondag. Madelon
Beste Claudia,
BeantwoordenVerwijderenIk vind het stukje over je moeder gewoon prachtig!!. Dat wilde ik je even zeggen.
Groetjes Christel
Lieve Claudia,
BeantwoordenVerwijderenmeid wat een verhaal, heb er tranen van in mijn ogen, al kon ze er niets aan doen, ze dreef jullie bijna tot wanhoop (ik geloof dat ik geen enkel rustig moment meer had gehad als ze dit soort dingen deed)
een wonder dat er geen ongelukken zijn gebeurd...
Vind het knap dat je zoiets heel persoonlijks met ons wilt delen..
Vind de foto van je moeder trouwens erg mooi, een chique intelligente vrouw !
een moeder om trots op te zijn !
lies Yvonne
Wat een mooie foto van je moeder. Dat je dat soort dingen mee moet maken hè? Wij hebben meer dan 20 jaar een "zwangerschapgym-groepje en dan ga je samen op en ongeveer tegelijk dingen met pubers meemaken maar vooral dingen en wegvallen van ouders.
BeantwoordenVerwijderenGroet,Petra
hoi,
BeantwoordenVerwijderenwat heb je het mooi opgeschreven!!!!!!!!!!!!!
wat hebben we een hoop met haar mee gemaakt hoeveel vervolgen komen er nog?
kan er nu namelijk heel hard om lachen!!!!!!!!!!!
Oh meiden, wat hebben jullie een hoop mee moeten maken. Ik herken hier niet meer de Joke in zoals ik haar nog gekend heb uiteraard. Ik herken er wel een hoop van mijn eigen moeder in, alleen heeft mijn moeder geen scootmobiel gehad. (gelukkig). Maar de manier van doen en reageren wel hoor. Zoals jij schrijft over de wegen zomaar veranderen. Mijn moeder had dat met het gehele telefoonnet. Zij wist heus wel wat ze deed, alleen hoe kunnen "ze" nu alles zomaar veranderen zonder haar op de hoogte te stellen.
BeantwoordenVerwijderenDe Plusmarkt nam ook de telefoon niet op als zij belde. Nou, als dat voor je klanten zorgen is. "Mam, het is zondag". Nou echt niet, dat zeg je alleen om hun te verdedigen.
Meiden heel veel sterkte, ook met het huis verkopen. Maar er om lachen helpt bij de verwerking wel hoor.
Hoi Claudia,
BeantwoordenVerwijderenWat knap dat je het zo van je af kan schrijven.
Een manier om alles wat jullie hebben meegemaakt te kunnen verwerken. En verwerken gaat met een lach en traan. Dat is zeker waar.
Simone
Oh Claudia, wat een verdriet voor jouw en je zussen! En wat hebben jullie en mooie moeder gehad. Wat een mooie vrouw!
BeantwoordenVerwijderenVreselijk om je moeder op die manier kwijt te raken, zonder dat ze zelf enig besef heeft gehad.
Op dat moment schaam je je mischien, maar er zal ook heus begrip zijn getoond door mensen met gevoel. Wat een zorgen en angst zullen jullie beleefd hebben.
Uit een ander verhaal heb ik opgemerkt dat ze afgelopen najaar is overleden..En inderdaad ze zal weer bij je vader zijn. Ik hoop dat,dat gevoel jullie enigzins wat rust kan geven. Wat niet wegneemt dat je ze kan missen.
Want ik vind het veselijk wat jullie is overkomen.
Dikke knuf,
Liefs Helena