Een weekje van uitersten

Zomaar op de valreep besloten een weekje vrij te nemen. Met mooi weer voorspeld en met een zeilboot in Zeeland beloofd dat veel goeds. Sinds juni vorig jaar geen vrij meer gehad, ik had het echt verdiend.

Een week waarin ik ook de vaardigheden van mijn Haptonoom maar eens ten uitvoer moest gaan brengen; Beter voor mezelf zorgen. De vrijdag voor mijn vakantie niet helemaal gelukt maar eens moet ik toch echt beginnen, hoe moeilijk dit voor mij, maar ook voor mijn omgeving ook is. Zaterdag nog een valse start of te wel een leermoment.

Zondag was een dag met een gouden randje, mijn vriendin van vroeger kon het prima vinden ons huidige vrienden. Gelachen, gegeten, gerelaxed en bijzondere gesprekken gevoerd. Maandag een herhaling met dochter- en manlief, heerlijk voor anker genoten van zon, water en wind. Een afspraak met een leuke collega-styliste gemaakt voor mijn nieuwe stylingswerkzaamheden bij Karwei (daarover om mijn andere blog binnenkort meer!), kan het werken toch niet helemaal laten.

Dinsdag even terug naar huis waar onze kater Boef sinds vorige week woensdag (tijdens een druk feestje) besloot de “pootjes” te nemen nog steeds niet gearriveerd was. Begin me zo langerzamerhand toch echt zorgen te maken.

Op de terugweg te horen gekregen dat de versnellingsbak van mijn auto aan gort ligt, met een dure reparatie in het vooruitzicht. Zo zondegeld maar ja met bijna 150.000 km op te teller gaat het materiaal toch protesteren.

Opnieuw voor anker en dan een telefoontje: Mijn offerte voor verkoopstyling gaat door! In samenwerking met de makelaar uit Dirksland en NHG mag ik een woning in Middelharnis compleet gaan restylen! (Ook dit zal ik op mijn andere blog uiteraard delen!)

Op de terugweg naar de haven, weer telefoon, maar nu helaas niet zo positief. Gemeente Ridderkerk aan de telefoon: “Er is melding gemaakt dat de thuissituatie van oma te wensen over laat...” Gelukkig kreeg zij nog niet de volledige zorg en mag deze eerst uitgebreid gaan worden voordat verdere/andere stappen ondernomen gaan worden.

We houden vol, genieten nog steeds van het mooie weer. Tot onze buurvrouw een berichtje over stroomstoring in Nieuwe Tonge plaatst. Manlief spoed zich naar huis. Zelf ga ik even niet mee, de fysiotherapeut heeft mij, voor een slijmbeursontsteking volstrekte rust toegeschreven, maar goed ook want van zijn foto’s alleen al raak ik al compleet over de kook. (zie mijn vorige post)

En terwijl jongste het er (meer dan verdiend) heerlijk op haar kite van neemt hoort oudste dat zijn is uitgeloot voor de studie Geneeskunde. Das slikken, ze heeft er zo hard voor geknokt.

De laatste dag van onze “vakantieweek” kan ik het echt niet laten, de arbeid roept. En terwijl ik beneden zit te werken botsen onze buren, na hun zeiltochtje, per ongeluk tegen onze boot aan. Gelukkig is manlief handig (en de buurman ook)!

Na een week aan boord vertoefd te hebben om mijn hiel alle rust te gunnen is een ommetje toch wel even welkom. Maar inmiddels hebben niet alleen de toeristen Zeeland in beslag genomen, hun meegebrachte honden ook. Lopen zit er echt niet meer in, ik struikel werkelijk over de hondenstront!!!

Heerlijk om het bloggen weer op te pakken. Ik heb jullie gemist, het was puur tijdgebrek, foto’s maken zit er nog even niet bij maar wie weet lukt dat binnenkort ook weer.

Nu ik toch mijn wel en wee uitgestort heb, is er nog iets anders wat me van het hart moet. Is “normale” of “sociale” communicatie vandaag de dag nog mogelijk? Niemand die zomaar even vraagt hoe het met een ander gaat? Daar is blijkbaar geen tijd (of aandacht voor)? Maar als er dan iets in de Social Media verschijn blijkbaar weer wel en blijk ik meer “anonieme” volgers te hebben dan gedacht. Heel soms beangstigend dit me een beetje....

Mijn vers gemaakte Salade Nicoise is inmiddels op temperatuur, eet smakelijk allen en ik ga genieten van mijn laatste twee dagen, een week