Soms wordt mijn man hier in de buurt aangesproken als mijnheer Leertouwer, met mijn achternaam dus. Hijzelf is niet zo heel sociaal in de buurt en zo langzamerhand leer ik juist steeds meer mensen kennen. Wij wonen samen, dus zijn we getrouwd, dit is ook echt zo, maar niet zo vanzelfsprekend als iedereen dat hier vind. Aangezien mijn naam Claudia Leertouwer is, kan het niet anders dan mijnheer Leertouwer zijn, een andere mogelijkheid is er hier niet.
Bij ons trouwen, alweer meer dan 16 jaar geleden, was het inderdaad nog heel erg gebruikelijk om de achternaam van je man aan te nemen. Dit deed ik, tot zijn spijt, echter niet. Na het ontbinden van mijn eerste huwelijk voelde er eigenlijk maar één ding goed, mijn eigen achternaam terug. Ik was niet nogmaals van plan mijn eigen identiteit aan de wilgen te hangen. Hiermee stelde ik hem teleur. Als pleister op de wonde beloofde ik hem na ons 12 ½ jaar jubileum dit alsnog te doen.
Na de geboorte van mijn jongste dochter (met zijn achternaam) startte ik mijn administratiekantoor. Ik werkte heel nauw samen met mijn vader, mijn achternaam was dus wel zo handig. Mijn tweede huwelijk was gelukkig een langer leven beschoren dan de eerste keer. Ons jubileum werd gehaald. Maar mijn naam veranderde ik niet.
Nu vind ik mijn achternaam vooral een eerbetoon aan mijn te jong overleden vader en geen haar op mijn hoofd die er nog over denkt om deze te veranderen.
En als klap op de vuurpijl heeft mijn oudste dochter haar achternaam ook in Leertouwer veranderd, wat had hij dat mooi gevonden.
What’s in a name? Een bekend gezegde, voor sommigen inderdaad niets maar voor mij o zo veel.
