Een verhaaltje

Op mijn negentiende met een lief vriendje aan mijn zijde ben ik begonnen met autorijlessen. En ja, daar gebeurde het. Ik werd smoorverliefd op mijn rij-instructeur en zoals bekend… liefde maakt blind. Zoals het behoort, heb ik het toen uitgemaakt met mijn lieve vriendje en ben ervoor helemaal voor gegaan. Helaas was mijn vriendje toch niet zo lief als ik dacht. Nadat ik het uitgemaakt had, is hij linea recta naar mijn vriendin gereden om uit te huilen en vanaf toen is daar een nieuwe liefde geboren. Helaas was ik mijn vriendin kwijt.

De blinde verliefdheid viel met geen enkele bril te bestrijden en ik kreeg een relatie met deze rij-instructeur. Hij was echter 12 jaar ouder, en zeker op deze leeftijd is dat natuurlijk wel erg veel. Het leeftijdsverschil met mijn ouders was kleiner. Zij waren niet echt blij, en na talloze waarschuwingen, van niet alleen mijn ouders, dachten zij dat zich bij de situatie neerleggen het beste was.

Ik zat destijds nog op school en had wilde plannen om nog verder te gaan leren. Helaas werd ik behoorlijk geïndoctrineerd en na het behalen van mijn diploma zijn we direct, op mijn negentiende gaan samenwonen. Hij zat in een geheel andere levensfase en daar ging ik direct in mee. Hij vond mijn studieplannen helemaal niets en na daarom ben ik gaan werken. Tijdens dit samenwonen kwam al snel zijn kinderwens te sprake en daarvoor wilde hij eerst graag trouwen. We hebben toen samen met financiële hulp van mijn ouders een huis in Mijnsheerenland, mijn thuishaven gekocht.

Na op mijn twintigste (hoe dom kan je zijn) in gemeenschap van goederen te zijn getrouwd, bleek hij, door en ongeluk in zijn jeugd verminderd vruchtbaar te zijn. De medische molen om zwanger te worden werd gestart.

Uiteindelijk werd, toch nog snel, op mijn tweeëntwintigste onze prachtdochter geboren. De heupen van onze dochter bleken echter toch niet zo prachtig en een lange ziekenhuisopname voor haar volgde. Uiteraard laat je je dochter, ook als was zij pas vier maanden oud, niet alleen in het ziekenhuis.

Mijnheer had hij in het verleden diverse malen een scheve schaats gereden.(Zelfs op eerste kerstdag is hij nadat hij in mijn ouderlijk huis kerst gevierd had, nog op stap gegaan met iemand anders. Maar ik was echt blind voor alles en na zijn mooie woorden geloofde ik iedere keer zijn beterschap.) Ook tijdens de ziekenhuisopname van onze dochter kon hij het uiteraard niet laten en die baby?.... Was dat eigenlijk wel zo leuk of toch maar niet. Hierdoor flikkerde ik uiteindelijk wel van mijn tot dan toe roze wolk. Naar de buitenwereld wilde ik de schone schijn echter ophouden, want was ik niet genoeg gewaarschuwd? De zolderkamer werd gereed gemaakt.

Enkele maanden later moesten mijn ouders vanwege het werk van mijn vader vanuit Mijnsheerenland verhuizen naar Almeerderhout. Met het oude huis direct verkocht en nieuwe huis nog niet opgeleverd kwam het verzoek, een paar weken bij ons te bivakkeren. Er viel toen weinig meer te verbergen.

De echtscheiding werd aangevraagd. Omdat ik op dat moment, op zijn verzoek, niet werkte was het financieel aantrekkelijk om de scheiding via mij en een toegevoegd advocaat aan te vragen. Om hem uit te kopen uit ons huis heb ik geld gekregen van mijn opa. Toen werd mij pas goed duidelijk wat een hekel iedereen aan hem had. Mijn opa vroeg uit eigen beweging: “Hoeveel geld heb je nodig om van hem af te komen?”
Toch had ik nog niet genoeg fouten met hem gemaakt. Mijnheer wenste pas definitief uit mijn huis te vertrekken na overhandiging van het geld, voordat de scheiding definitief was uitgesproken. En troela…, die gaf dit uiteraard.
Meneer vertrok echter wel, zonder ook maar afscheid te nemen van zijn dochter. Maanden verstreken. Ik werd opnieuw verliefd, weliswaar minder heftig maar toch. Ook zijn leven stond niet stil en het “zielige vader, ik mag mijn dochter niet meer zien verhaal” leverde uiteraard ook voor hem een nieuwe negentienjarige vriendin op. Plotsklaps op een zondag belde mijnheer doodleuk op met de mededeling dat hij zijn dochter ’s middags op kwam halen. Dit weigerde ik omdat hij maanden niets van zich had laten horen en haar ook al maanden niet gezien had. Snel daarna had ik een deurwaarder aan de deur met een verweerschrift tegen de scheiding. Mijnheer wenste niet meer van mij te scheiden en vocht de door mij aangevraagde scheiding aan.
Inmiddels was mijn nieuwe relatie al in dat stadium gekomen dat ik het wel erg leuk zou vinden voor mijn dochter om er een broertje of zusje erbij te krijgen. Erg snel maar zekerheid in het leven betreffende een relatie heb je toch niet en weinig lijftijdsverschil tussen mijn kinderen sprak mij wel aan. Mijnheer weigerde echter nog steeds te scheiden. Inmiddels had ik de moed al op gegeven en ging verder, dan maar getrouwd met een ander, met mijn leven. Ditmaal raakte ik direct zwanger. Echter, zwangerschap in een huwelijk betekent onduidelijkheid over de vader. Het was(of is) zo dat mijnheer wettelijk gezien de vader van dit kindje zou worden. Als grapje meldde ik tijdens de inmiddels opgestarte maar nog steeds niet vloeiend lopende omgangsregeling dat hij opnieuw vader zou worden. Mijn advocaat begrijpt nog steeds niet waarom zijn handtekening nu wel (de volgende dag) gezet werd. Helaas heb ik na vier maanden een miskraam gekregen. Dit stond echter onze trouwplannen niet in de weg. Gelukkig was in direct na de miskraam opnieuw zwanger, zodat we de ambtenaar van de burgerlijke stand dit heuglijke nieuws bij de huwelijksvoltrekking aan onze gasten hebben laten mededelen. Op deze tweede huwelijksdag dacht ik wel aan het feit dat ik daar op mijn vijfentwintigste zwanger en wel, voor de tweede kaar stond met toch geen enkele garantie voor de toekomst. Door alle toestanden was ik behoorlijk sceptisch geworden.

Wij zijn toch niet in mijn huis blijven wonen. Iedere bezoekdagzondag werden we aan het feit herinnerd dat in dat huis te veel verleden lag. Ook woonde mijn ex, met inmiddels weer een andere ongeveer negentienjarige vriendin, vlak in de buurt. Samen zijn we op een nieuw eiland als gezin opnieuw begonnen. Hoe sceptisch ik in het begin ook was om een tweede huwelijk aan te gaan, nu blijkt het tegendeel. Iedere dag besef ik opnieuw dat ik steeds meer van mijn huidige man ga houden. Na flinke obstakels te hebben genomen zijn we nu een gelukkig gezin met een verleden.