Zussen

Dank jullie wel voor alle lieve reacties op mijn vorige post met de foto’s van mijn zus. Mijn zus kon wel even een opkikkertje gebruiken. De zorg voor mijn moeder de laatste jaren van haar leven zijn voor ons zo zwaar geweest. Nu ze overleden is, krijgen we eigenlijk alleen maar te horen: “Het is beter zo.”. Natuurlijk is het beter zo, maar dat neemt niet weg dat we nu geen vader en geen moeder meer hebben en wij hen verschrikkelijk missen. Werkelijk niemand (zeg familie) om ons heen denkt er nog verder aan. De eerste moederdag en haar eerste verjaardag na haar dood heeft bij hen geen enkele reactie uitgelokt en dat doet verschrikkelijk veel pijn. Zelf onze oma (haar moeder) heeft niets van zich laten horen!

Gelukkig praten we er onderling veel over en kunnen inmiddels wel om haar streken lachen. De keren dat ze door de politie op haar scootmobiel van de weg gehaald is, we haar zelfs een keer op het politiebureau hebben moeten komen ophalen, de keren dat ze compleet aangekleed en gedouched midden in de nacht klaar zat om door ons opgehaald te worden om iets leuks te gaan doen (en natuurlijk boos was dat er niemand kwam opdagen) of juist nog in bed lag als we weg moesten, de keer dat ze verdwaald (en voor ons dus kwijt) was op vakantie (in een groot resort lijken al die gangen en deuren ook allemaal op elkaar). Ja we hebben heel wat met haar meegemaakt. Herinneringen met een lach en een traan!

Meiden (zussen) we komen er wel en met zijn drietjes zijn we ook familie al is het dan nog maar een kleintje!