Mijn leven staat nooit stil, nooit eens dat rustig kabbelende beekje waar zo soms zo naar verlang. Natuurlijk weet ik ook wel dat dit bij anderen ook zo is maar krijg stilletjes aan toch een beetje het idee dat bij de een of de ander er wel verschil is. De laatste jaren heb ik het leed van een ander ook wel beter naast me neer kunnen leggen, niet uit egoïstische redenen maar puur omdat ik al genoeg aan mij zelf heb.
Vandaag zouden mijn ouders hun 42e huwelijksdag gevierd mogen hebben. Ik hoop dat zij dit hierboven nu samen doen, wij kunnen er dan wel niet bij zijn, het huwelijk gaat uiteindelijk om de liefde tussen twee mensen. Liefde die er tussen hen zeker was, echte liefde….wat anderen daar ook van mochten denken….
