Kinderfeestje

Stel, stel je organiseert een kinderfeestje. Netjes twee weken van te voren nodig je alle kindjes uit met op het kaartje de vraag: “Als je niet kunt komen, laat het me even weten?” Wel zo handig om te weten waar je aan toe bent, toch? Tot gisteren niets gehoord, je kunt er dus van uitgaan dat alles goed is en iedereen komt? Gisteravond een telefoontje:”Mijn zoontje moet morgen eerst voetballen, komt dus iets later, geen probleem, neem ik aan? “Nou dat wordt lastig, we gaan namelijk weg.” “Zeg dan maar waar naar toe, dan breng ik hem zelf wel even!” Je staat met een mond vol tanden, wil niet moeilijk doen, maar het knaagt toch een beetje, beetje maar hoor….

Vervoer geregeld voor tien kids, ja veel inderdaad, je wilt nu ook niemand voor het hoofd stoten en het ook iets minder geliefde ventje is bij jou welkom. Tien kids onder de tien, heftig, maar alles goed geregeld, dus goed te doen. Bij aankomst verzucht een van hen: “Het is hier een waar feestparadijs!” (Fijn om te horen als het jouw tuin betreft maar dit is een stelling, doet niet ter zake dus…) Het feest kan beginnen! Alles loopt als een trein, maar ja ook goed georganiseerd dus, kon eigenlijk niet anders. Kids zijn goed op elkaar ingespeeld en dan, ja dan komt er nog eentje bij (die dus zelf werd gebracht) en een ieder moet weer opnieuw een plekje zoeken in de groep. Beetje onrust, wie doet ons wat. Alles loopt lekker, het is een zonnige dag, echt zomer, komt goed….

Tringggg, telefoon. “Tja nu ben ik straks niet thuis, komt mijn moeder hem wel halen. Lukt toch zeker wel?” “Nou we zijn niet thuis, beetje lastig eigenlijk.” “Oh geen probleem hoor, geef het adres maar waar jullie zijn, dan komt ze hem daar wel halen!” “Nog net weet je te roepen: “We zijn daar dus tot 15.00 uur, daarna moeten we echt vertrekken!” De andere kinderen worden door hun ouders wel op een bepaalde tijd thuis verwacht, zoals afgesproken, denk je dan nog….

En 15.00 uur, geen oma van het bewuste ventje. Opnieuw telefoon, “Het wordt een kwartiertje later maar ze komt er echt aan hoor, is onderweg!”Best zielig voor het ventje dat hij dan het slot niet meer mee kan maken maar ja dan kan jij dan ook niets aan doen. Inmiddels een kwartier achter op schema, daar gaat je goede planning, op weg naar huis.

Kinds die bij elkaar in de buurt wonen bij elkaar in de auto, dat vergemakkelijkt de boel. Begint 1 van de kids: “Nu weet ik eigenlijk helemaal niet of mijn moeder wel thuis is?” Wat te doen denk je, maar dit blijkt slechts het begin. Thuis aangekomen moet er een niet bij zijn moeder maar nu juist bij zijn vader thuisgebracht worden (kan uiteraard niet van te voren gezegd worden) en bij nummer twee juist vice versa. Maar ook dit valt dan weer in het niet bij het thuisbrengen van de laatste waar helemaal niemand thuis is. “Ach ja breng hem maar even naar een dorp 10 kilometer verderop, geeft toch niet, je zit toch in de auto?” Archhhhh

Stel nu dat zoiets gebeurd, is dat dan de gewone gang van zaken van tegenwoordig of ben ik de enige die dit vreemd vind?

Kinderfeestjes leuk? Als je stalen zenuwen hebt waarschijnlijk wel en wat respect en medewerking van de ouders van de uitgenodigde kinderen zou zeker hieraan bijdragen want het blijft toch vooral afzien! Ook al bereid je alles nog zo goed voor!!! En de jarige, die merkte van dit alles gelukkig niets en heeft een topfeest gehad. Volgend jaar weer.

p.s. Bovenstaande was natuurlijk een stelling, maar mijn zus is razend nieuwsgierig naar de reacties….