Pagina's

Tip

Met een klik op de foto wordt deze vergroot, met 2x klik zelfs bijna paginagroot!

vrijdag 31 december 2010

Happy New Year



Nog geen jaar geleden me ondergedompeld in Blogwereld. Wat een verrijking van mijn leven. Wat heb ik veel nieuwe mensen leren kennen. Lieve, hele lieve blogdames die je steunen in goede en in slechte tijden. Wat een geweldige ervaring om dit mee te mogen maken.

Dank jullie wel voor alles lieve berichtjes, reacties en cadeautjes die ik van jullie het afgelopen jaar heb mogen ontvangen.

Voor alle lieve blogmeiden (en natuurlijk ook mijn anonieme volgers):

Een heel goed 2011!

woensdag 29 december 2010

Adventkalender





Bij Heidi van La Flotte alweer een poosje geleden een geweldig adventkalender op haar blog voorbij zien komen. Heidi maakt altijd van die geweldige creaties en zij heeft mij al eerder inspiratie gegeven om zelf te gaan knutselen. Eigenlijk ben ik door Heidi gaan knutselen kan ik wel zeggen. Nu ook mijn zussen zover gekregen om mee te doen. Na het zien van Heidi’s Adventkalender waren ook zij gelijk om. Eerder kon ik er nog geen foto van maken want zeg nu zelf, een lege kalender is toch niet zo leuk om naar te kijken. Pas op de 24e was dan ook het eindresultaat bereikt.

dinsdag 28 december 2010

Heel veel cadeautjes!

Ik heb nog aardig wat goed te maken met die en gene. In de periode voorafgaand aan mijn ziekenhuisopname heb ik mee gedaan aan een PIF. Helaas maar twee dames gevonden die met mij wilde PIF-fen maar daarom niet minder leuk.

Van Michaja van Ma Vie a Salon heb ik een geweldige etui en een hartje gevuld met lavendel mogen ontvangen. En dan geen gewone lavendel maar uit de Provence. En ja die ruikt net even ietsje lekkerder.



Ook Miranda wist blijkbaar dat ik gek ben op lekkere geurtjes en roze. In haar cadeautje zaten heerlijk geurende zeepjes, en dan maar liefst zelfgemaakte zeepjes.



Dames ik ben hier echt verschrikkelijk blij mee!

Tijdens mijn ziekenhuisopname is Lynda een kaartenactie gestart. En met wat voor resultaat! Iedere dag vielen er vele door de bus, niet te bevatten gewoon. Zo veel lieve blogdames die mij “echte” post stuurden! Ik blijf me verwonderen over zoveel lieve meiden die schuil gaan achter blogwereld. En dat was nog niet alles, ook nog kleine cadeautjes mogen ontvangen. Inmiddels iedereen wel persoonlijk bedankt maar toch ook nog op deze manier. Het blijft blogwereld natuurlijk.



Ook deed ik mijn aan de kerstswap van Hilde en Annet. Angela van Angela’s Gefreubel heeft even op haar pakje moeten wachten maar gelukkig net voor de kerst waren we rond. En ik, ik kreeg een geweldig leuk rendier van haar. Volgens mij naar Tilda’s idee.



Maar dat was nog niet alles! Kom ik thuis uit mijn werk. Staat er nog een pakketje op me te wachten. Wat was dat? Nog een verrassing? En een verrassing was het zeker. Een cadeautje van Nicole van Collie-Collie. En niet alleen van Nicole ook Bridget had haar steentje eraan bijgedragen. Meid, wat een verwennerij en dan ook nog zo’n lieve brief erbij, nog meer “echte” post.



Lieve meiden, dank je wel voor alle verwennerijen. Om zo 2010 te mogen afsluiten…dat belooft wat voor 2011. Inmiddels ben ik alweer aardig opgeknapt en kan er weer lekker tegenaan; op naar het nieuwe jaar!

maandag 27 december 2010

Kerstterugblik 2010...

Een warm welkom…



Geen bezoek dit jaar, wel op bezoek geweest en mijn gezin compleet



Op de valreep nog kerstdecoratie, minder als andere jaren maar daarom nog niet minder sfeervol



De kerstboom



…met heel veel cadeautjes eronder



Een kaarsje voor de door ons gemiste dierbaren.

En tot slot…



een heerlijk kerstdiner!

dinsdag 21 december 2010

dinsdag 14 december 2010

Het was maar een illusie...



Net voor mijn operatie bevond ik mij in een emotionele achtbaan
Ik liep op wolken
Maar wolken zijn niet meer dan een luchtbel
En ik donderde naar beneden
Illusie, ik mis je!

maandag 13 december 2010

Om weer te beginnen: 10 gedachten...



De benodigde schop onder mijn kont van Ingrid: Ja daar ben ik weer!

In navolging op Ingrid mijn gedachten:

1. Bloggen, het gaf me zo veel plezier, waarom dan zo lang ertussen uit? Na mijn operatie nog niet mijn gewone ik, hopelijk vind ik haar snel…
2. Een hele stap te overwinnen, het is niet mogelijk om iedereen die me tijdens mijn afwezigheid een hart onder de riem gestoken heeft persoonlijk te bedanken. Normaal had ik dat wel gedaan maar normaal ben ik nog niet…
3. Schaamte dat ik mijn ontvangen PIF-kadootjes nog niet op mijn blog geplaatst heb. Meiden ik maak het goed!
4. Helemaal vergeten mijn Kerst-Swap op te sturen, het moet niet gekker worden… Angela je cadeautje komt eraan hoor meid!
5. Jeetje wat ben ik chaotisch…
6. Totaal nog geen kerstsfeer in huis…
7. Eigenlijk gewoon een zooitje in huis…
8. In dubio over hoeveel geld ik mijn dochter mee geef op een schoolexcursie naar Lille…en dan ook maar gelijk in gedachten over de hoogte van zak- en kleedgeld, pfff
9. Zo veel te kreunen en steunen, terwijl ik op dit moment dankbaar hoor te zijn dat mijn operatie goed geslaagd is…
10. Ik heb op dit moment werkelijk geen idee wie er nu al van gedachten gewisseld hebben, ik durf “het” nu niet verder aan niemand te vragen.

Zo de eerste stap is weer gezet!!!

donderdag 18 november 2010

Mijn dank is groots!!!




Dank jullie wel voor alle lieve berichtjes, kaarten en cadeautjes die ik de afgelopen weken van jullie heb mogen ontvangen. Het was hartverwarmend maar ook overweldigend om dit te mogen ontvangen. Ik ben er diep door geraakt, zelfs wel een beetje verlegen van geworden. De komende tijd zal ik iedereen persoonlijk bedanken maar voor nu hou ik het maar even bij dit korte berichtje.

Vorige week maandag werd ik opgenomen om dinsdag geopereerd te worden aan mijn maag. Zoals het er nu naar uitziet is alles goed gegaan. Voor het weekend was ik alweer thuis maar ik ben nog niet veel waard. Bloggen lukt me nog niet echt, voorlopig hou ik het maar bij een beetje foto’s kijken. Met mijn concentratie is het bedroevend gesteld, lezen lukt me al bijna helemaal niet. Zelfs het maken van dit bericht ging al bijna fout, voor nu maar weer even rust.

zondag 7 november 2010

Operatie



Dit is het zicht dat ik de komende tijd zal hebben. A.s. maandag moet ik me in het ziekenhuis melden voor een operatie aan mijn maag. Daarna zal ik een kleine week in het ziekenhuis moeten blijven. Het herstel thuis zal ook nog enige tijd, zo’n twee tot drie weken, in beslag nemen, maar zodra ik genoeg hersteld ben kom ik weer bij jullie op bezoek hoor!

donderdag 4 november 2010

Een verhaaltje




Op mijn negentiende met een lief vriendje aan mijn zijde ben ik begonnen met autorijlessen. En ja, daar gebeurde het. Ik werd smoorverliefd op mijn rij-instructeur en zoals bekend… liefde maakt blind. Zoals het behoort, heb ik het toen uitgemaakt met mijn lieve vriendje en ben ervoor helemaal voor gegaan. Helaas was mijn vriendje toch niet zo lief als ik dacht. Nadat ik het uitgemaakt had, is hij linea recta naar mijn vriendin gereden om uit te huilen en vanaf toen is daar een nieuwe liefde geboren. Helaas was ik mijn vriendin kwijt.

De blinde verliefdheid viel met geen enkele bril te bestrijden en ik kreeg een relatie met deze rij-instructeur. Hij was echter 12 jaar ouder, en zeker op deze leeftijd is dat natuurlijk wel erg veel. Het leeftijdsverschil met mijn ouders was kleiner. Zij waren niet echt blij, en na talloze waarschuwingen, van niet alleen mijn ouders, dachten zij dat zich bij de situatie neerleggen het beste was.

Ik zat destijds nog op school en had wilde plannen om nog verder te gaan leren. Helaas werd ik behoorlijk geïndoctrineerd en na het behalen van mijn diploma zijn we direct, op mijn negentiende gaan samenwonen. Hij zat in een geheel andere levensfase en daar ging ik direct in mee. Hij vond mijn studieplannen helemaal niets en na daarom ben ik gaan werken. Tijdens dit samenwonen kwam al snel zijn kinderwens te sprake en daarvoor wilde hij eerst graag trouwen. We hebben toen samen met financiële hulp van mijn ouders een huis in Mijnsheerenland, mijn thuishaven gekocht.

Na op mijn twintigste (hoe dom kan je zijn) in gemeenschap van goederen te zijn getrouwd, bleek hij, door en ongeluk in zijn jeugd verminderd vruchtbaar te zijn. De medische molen om zwanger te worden werd gestart.

Uiteindelijk werd, toch nog snel, op mijn tweeëntwintigste onze prachtdochter geboren. De heupen van onze dochter bleken echter toch niet zo prachtig en een lange ziekenhuisopname voor haar volgde. Uiteraard laat je je dochter, ook als was zij pas vier maanden oud, niet alleen in het ziekenhuis.

Mijnheer had hij in het verleden diverse malen een scheve schaats gereden.(Zelfs op eerste kerstdag is hij nadat hij in mijn ouderlijk huis kerst gevierd had, nog op stap gegaan met iemand anders. Maar ik was echt blind voor alles en na zijn mooie woorden geloofde ik iedere keer zijn beterschap.) Ook tijdens de ziekenhuisopname van onze dochter kon hij het uiteraard niet laten en die baby?.... Was dat eigenlijk wel zo leuk of toch maar niet. Hierdoor flikkerde ik uiteindelijk wel van mijn tot dan toe roze wolk. Naar de buitenwereld wilde ik de schone schijn echter ophouden, want was ik niet genoeg gewaarschuwd? De zolderkamer werd gereed gemaakt.

Enkele maanden later moesten mijn ouders vanwege het werk van mijn vader vanuit Mijnsheerenland verhuizen naar Almeerderhout. Met het oude huis direct verkocht en nieuwe huis nog niet opgeleverd kwam het verzoek, een paar weken bij ons te bivakkeren. Er viel toen weinig meer te verbergen.

De echtscheiding werd aangevraagd. Omdat ik op dat moment, op zijn verzoek, niet werkte was het financieel aantrekkelijk om de scheiding via mij en een toegevoegd advocaat aan te vragen. Om hem uit te kopen uit ons huis heb ik geld gekregen van mijn opa. Toen werd mij pas goed duidelijk wat een hekel iedereen aan hem had. Mijn opa vroeg uit eigen beweging: “Hoeveel geld heb je nodig om van hem af te komen?”
Toch had ik nog niet genoeg fouten met hem gemaakt. Mijnheer wenste pas definitief uit mijn huis te vertrekken na overhandiging van het geld, voordat de scheiding definitief was uitgesproken. En troela…, die gaf dit uiteraard.
Meneer vertrok echter wel, zonder ook maar afscheid te nemen van zijn dochter. Maanden verstreken. Ik werd opnieuw verliefd, weliswaar minder heftig maar toch. Ook zijn leven stond niet stil en het “zielige vader, ik mag mijn dochter niet meer zien verhaal” leverde uiteraard ook voor hem een nieuwe negentienjarige vriendin op. Plotsklaps op een zondag belde mijnheer doodleuk op met de mededeling dat hij zijn dochter ’s middags op kwam halen. Dit weigerde ik omdat hij maanden niets van zich had laten horen en haar ook al maanden niet gezien had. Snel daarna had ik een deurwaarder aan de deur met een verweerschrift tegen de scheiding. Mijnheer wenste niet meer van mij te scheiden en vocht de door mij aangevraagde scheiding aan.
Inmiddels was mijn nieuwe relatie al in dat stadium gekomen dat ik het wel erg leuk zou vinden voor mijn dochter om er een broertje of zusje erbij te krijgen. Erg snel maar zekerheid in het leven betreffende een relatie heb je toch niet en weinig lijftijdsverschil tussen mijn kinderen sprak mij wel aan. Mijnheer weigerde echter nog steeds te scheiden. Inmiddels had ik de moed al op gegeven en ging verder, dan maar getrouwd met een ander, met mijn leven. Ditmaal raakte ik direct zwanger. Echter, zwangerschap in een huwelijk betekent onduidelijkheid over de vader. Het was(of is) zo dat mijnheer wettelijk gezien de vader van dit kindje zou worden. Als grapje meldde ik tijdens de inmiddels opgestarte maar nog steeds niet vloeiend lopende omgangsregeling dat hij opnieuw vader zou worden. Mijn advocaat begrijpt nog steeds niet waarom zijn handtekening nu wel (de volgende dag) gezet werd. Helaas heb ik na vier maanden een miskraam gekregen. Dit stond echter onze trouwplannen niet in de weg. Gelukkig was in direct na de miskraam opnieuw zwanger, zodat we de ambtenaar van de burgerlijke stand dit heuglijke nieuws bij de huwelijksvoltrekking aan onze gasten hebben laten mededelen. Op deze tweede huwelijksdag dacht ik wel aan het feit dat ik daar op mijn vijfentwintigste zwanger en wel, voor de tweede kaar stond met toch geen enkele garantie voor de toekomst. Door alle toestanden was ik behoorlijk sceptisch geworden.

Wij zijn toch niet in mijn huis blijven wonen. Iedere bezoekdagzondag werden we aan het feit herinnerd dat in dat huis te veel verleden lag. Ook woonde mijn ex, met inmiddels weer een andere ongeveer negentienjarige vriendin, vlak in de buurt. Samen zijn we op een nieuw eiland als gezin opnieuw begonnen. Hoe sceptisch ik in het begin ook was om een tweede huwelijk aan te gaan, nu blijkt het tegendeel. Iedere dag besef ik opnieuw dat ik steeds meer van mijn huidige man ga houden. Na flinke obstakels te hebben genomen zijn we nu een gelukkig gezin met een verleden.

vrijdag 29 oktober 2010

PIF-away



Helaas heft mijn oproepje voor mede-piffers maar 2 kandidaten opgeleverd. De cadeautjes heb ik inmiddels aan de beide dames verzonden. Ik hoop dat ze er blij mee zullen zijn. Het geeft toch een beetje vreemd gevoel in buik om iets door mijzelf in elkaar geknutselds aan iemand anders te geven.

Rest mij nog om iedereen een heel fijn weekend toe te wensen.

Liefs Claudia

woensdag 27 oktober 2010

P.I.F.



Echt hebberig ben ik, de afgelopen periode heb ik me twee maal aangemeld voor een PIF, maar eentje is niet doorgegaan en van de andere heb ik niets meer gehoord. Wie vraagt wordt duidelijk overgeslagen. Maar nu krijg ik niet alleen graag maar geef ik ook graag iets wel. Bij Marga van Losimi was het eindelijk raak. Afgelopen dinsdag heb ik mijn PIF-cadeautje van haar mogen ontvangen. Het principe van PIF is dat je een zelfgemaakt cadeautje van iemand ontvangt, de gever een cadeautje terug stuurt en ook nog drie cadeautjes aan personen die zich hiervoor opgegeven hebben via een reactie. PIF is een afkorting van Pay It Forward, nu begrijp ik het woord Pay niet helemaal omdat het een zelfgemaakt cadeautje betreft, maar dat zal wel aan mij liggen. Nu ben ik uiteraard op zoek naar medepiffers. Zijn er misschien dames die het leuk vinden om een door mij zelfgemaakt cadeautje te ontvangen en als tegenprestatie dan weer iets zelf gemaakts en daar hoef je echt niet alles voor uit de kast te trekken hoor (wie het kleine niet eert is het grote niet waerd, tenslotte), aan mij te retourneren?



Van Marga ontving ik een washandje met mijn naam erop, een mooie kaart, een zakje met een heerlijk geurend stuk zeep erin en dan ook nog drie aller schattigste kleine roze rozenkaarsjes. Precies in mijn lievelingskleur, ik ben helemaal blij! En Marga jouw cadeautje is naar je onderweg hoor!

dinsdag 26 oktober 2010

Herfst



Ik loop dit jaar een beetje achter de feiten aan merk ik wel. Ben eigenlijk net een beetje aan de herfst gewend, als dan weer wel een dag is met blauwe luchten, het zonnetje en zonder regen, duiken de eerste kerstblogs alweer op. Kerst is voor mij echt nog wel een beetje te vroeg hoor, ik dompel meer eerst nog onder in de herfst, die met die met de blauwe luchten, het zonnetje en zonder regen dan hè!

maandag 25 oktober 2010

Dochters



Laat ik bij het begin beginnen.

Mijn oma had twee dochters, mijn moeder en mijn tante. Mijn moeder heeft zelf drie dochters gekregen maar ook mijn tante kreeg drie dochters. Als oudste van het stel heb ik twee dochters gekregen. Als derde kleinkind werd er wederom een meisje geboren. Inmiddels zijn er in de totale familie ook twee jongentjes geboren. De betovering is nu verbroken maar dat wist ik destijds nog niet.

Tijdens mijn eerste zwangerschap kreeg ik van mijn oma een luiertruitje met een heel schattig kraagje. Bij het geven van dit cadeau sprak mijn oma haar wens uit dat er nu toch maar eens een jongentje geboren moest worden en dan een truitje met een kanten kraagje geven, de link begreep ik niet helemaal. Een dochter werd geboren en ze heeft het truitje gedragen. Tijdens de geboorte van mijn tweede werden de babykleertjes alvast opgewarmd op een kruik. Een tweede dochter werd geboren. De kraamhulp moest opnieuw een truitje verwarmen want uiteraard kreeg ook zij het bewuste truitje met het schattige kraagje aan.

Aan het shoppen met mijn zussen liep ik tegen deze lijstjes aan, die wilde ik hebben! Ik wist gelijk wat ik hier mee wilde. Een compositie was snel gemaakt en nu kan ik iedere dag genieten van de mooiste pakjes van mijn meiden.

donderdag 21 oktober 2010

Afscheid van Bo Butiek



Ik weet het nog niet, niets zo veranderlijk als de mens. Of het moet het weer zijn…

In februari van dit jaar ben ik met mijn blog begonnen, een verzameling van veel toch vrij persoonlijke stukjes. Ik ben echter gestart onder de naam Bo Butiek. Bo Butiek en ik was 1, inderdaad was. Webwinkel Bo Butiek is overgenomen door iemand anders en is nu dus ook van iemand anders. Maar ja mijn blog, dat ben ik.

Mijn plan was om mijn blog te verhuizen. Nieuwe naam en klaar…Maar zo gemakkelijk is het niet als ik de antwoorden op de vraag in mijn vorige post lees. Lieve meiden bedankt daarvoor.

Nu ben ik toch een beetje aan het twijfelen geslagen. Ik zou het heel erg jammer vinden om alles kwijt te raken. Al jullie lieve, leuke en spontane reacties, ik ben er namelijk gek op.

Vooralsnog reageer ik nu onder mijn eigen naam en heb bovenaan mijn blog ook maar Claudia neergezet. Zelfs een foto van mezelf geplaatst. Op deze manier afscheid van Bo Butiek, dan nog wel niet helemaal maar wel al een beetje.

zaterdag 16 oktober 2010

Vraag

Ik heb een vraag aan jullie.

Ik zou mijn blog graag willen verhuizen (ander blogspotadres), maar dan wel met alles erop en aan. Kan dat (en dan ook graag met de tip hoe)?

Liefs Claudia

maandag 11 oktober 2010

Liefde is….



Liefde is….een deel van je schuur afstaan als knutselkamer voor mij. Jawel manlief is begonnen met het aanpakken van de schuur en dan niet gewoon opruimen maar gelijk verbouwen. Hij heeft het plan opgevat de ruimte onder te verdelen in drie aparte ruimtes. De helft voor hem, de andere helft als knutselkamer en bijkeuken.

Maar ja dan heb je wel knutselspullen nodig, anders valt er weinig te knutselen. Lekker speuren op het wereld wijde web dus. Maar dat wereld wijde web is toch wel iets te groot voor mij, blogland is groot genoeg. Goed geslaagd bij Ilse en Marjo. Nu wil ik alle foto’s op mijn blog zelf maken en toen vanmorgen het pakketje van Marjo door de postbode bezorgd werd, heb ik er gelijk foto’s van gemaakt. Sorry Ilse bij jouw pakket had ik me niet kunnen beheersen en zijn de foto’s erbij ingeschoten. Maar ik ben niet minder blij met de spullen hoor, terwijl ik ook nog gewoon weet wat er in zit. Het blijft een raar fenomeen dat hebberige van me. Van beide dames heb ik er ook nog een cadeautje bij gekregen, nog meer te knutselen dus.

Zodra mijn knutselkamer af is kan ik nog een toegift geven op mijn serie: Een kijkje in ons huis en zal ik zeker foto’s plaatsen. Voor nu is het nog even afwachten dus, maar ik kan al wel verklappen dat het heel erg mooi wordt, maar dat is die liefde waarschijnlijk!


zondag 10 oktober 2010

Dank je wel Renny!



Daar ben ik weer, de knop ging vannacht ineens om. Ik heb er weer zin in. De afgelopen week was ik er gewoon even niet, heel veel gedacht aan vorig jaar, de periode waarin mijn moeder stierf. Boos op iemand die valse verhalen over mij en mijn zussen de wereld in hielp. Dank jullie wel voor alle lieve woorden in jullie reacties. Een veelgehoord advies was: “Leg het naast je neer, jij weet wel beter.” En zo is het maar net: “Ik weet het beter en laten we de rollen zelfs maar even omdraaien. Door haar inmenging in mijn moeder in een veel te onveilige situatie gebleven, juist zij had de situatie verkeerd ingeschat en een en ander had misschien niet eens hoeven gebeuren.” Wraak… ik weet het niet, ik voel me er in ieder geval goed bij.

Het voelt vandaag zelfs een beetje als een nieuw begin. En wat past er beter bij een nieuw begin dan een cadeautje. Een cadeautje dat ik gekregen heb van Renny van Bizzy@Home. Ik ben hier zo ontzettend blij mee, juist nu was het voor mij extra leuk om een cadeautje te ontvangen. Lieve Renny ik wil ik hier nogmaals bedanken.

Het is dat ik moet werken vandaag (er is het een en ander blijven liggen ja) anders was ik me weer volop in blogland gaan begeven.

zaterdag 2 oktober 2010

Nog een persoonlijk stukje.



Dank jullie wel voor alle reacties op mijn vorige posten, zo veel berichten…en ik heb ze nog niet eens allemaal gelezen, ga er zo lekker voor zitten. De afgelopen twee dagen heb ik helemaal niet geblogd (vorige post stond al geagendeerd). Donderdag was een moeilijke dag.

Mijn ouders woonden vroeger bij mij in de buurt en zij liggen dan ook hier begraven, ’s morgens zijn mijn zussen eerst bij mij thee komen drinken. Bij de open haard heerlijk herinneringen opgehaald, daarna langs het graf.

Mijn oudste zus had gereserveerd voor de lunch bij Villa Augustus in Dordrecht. Jammer dat het regende want het restaurant heeft een grote tuin waar zij zelf al hun groentes kweken, moois genoeg om mooi op de foto te zetten, maar ja in de regen is dat niets. Heerlijk rustig gegeten. En toen toch wel een domper…Een grote groep dames had hier afgesproken om van een high tea te gaan genieten. Dames van een jaar op 60 (dezelfde leeftijd als mijn moeder) en ja …uit Mijnsheerenland, de woon- en sterfplaats van mijn moeder, dat was wel even slikken. Destijds was er 1 dame die vond dat wij niet goed voor onze moeder zorgden en heeft dit ook luidkeels verkondigd in het dorp, veel dames zijn gek op zulke smeuïge verhalen en geloven deze maar al te graag. Terwijl ik de afgelopen vijf jaar als een spagaat tussen mijn moeder en mijn gezin instond. Doordat mijn moeder veel, heel veel aandacht vroeg heb ik best veel dingentjes van mijn meiden moeten missen. Altijd ging oma voor. Op een gegeven moment heb ik er inderdaad voor gekozen om mijn gezin voor te laten gaan en mijn moeder de tweede plaats te geven, dit werd mij niet in dank afgenomen, terwijl de meiden mij toch ook echt nodig hebben. Je voelde gisteren gelijk aan de sfeer dat wij drietjes veroordeeld, zelfs compleet genegeerd werden, terwijl deze dames ons toch echt wel kenden. Als laatste arriveerde de “leider” van deze groep en laat dat nu net de tante van mijn man zijn, die dus wel beter weet. Na ons uitgebreid gezoend en een hart onder de riem gestoken te hebben konden de andere dames ook ineens vriendelijk doen, maar ja dan hoeft het dus niet meer. We zijn maar gelijk vertrokken. Hierna heb ik echt even doelloos door Dordrecht gelopen…

Tot nog toe hadden we nog steeds geen grafsteen voor mijn moeder gekozen. Ook hier zit uiteraard een verhaal aan vast. Mijn vader was een hele grote man van net geen twee meter, dik boven de 100 kg, rijdend in een Landrover. De steen die mijn moeder 5 jaar geleden had uitgekozen was klein, zeg maar echt klein, niet echt passend bij mijn vader dus. Stiekem hadden mijn zussen besloten om dit na de dood van onze moeder te veranderen. Een jaar hebben we in dubio gezeten en gisteren de knoop doorgehakt. Naar de wens van mijn moeder laten we bij haar exact dezelfde steen plaatsen. En voor mijn vader? Ach hij vond eigenlijk altijd alles goed wat mijn moeder deed en wilde, we laten het rusten, het is goed zo.

En nu ik zit te tikken loopt er dan ineens een traan over mijn wang, wat had ik nog graag mijn ouders langer bij me gehad. Het leven gaat door…en zij kunnen er niet meer aan meedoen.

vrijdag 1 oktober 2010

Daar ben ik MOOI klaar mee.

Karin van het blog MOOI heeft een nieuw idee om tikkertje te spelen. Degene die getikt wordt moet een herfstrecept op haar blog plaatsen. Geef ik als reactie: “Wat een leuk idee!” vraagt ze mij ook gelijk om een recept, terwijl ze Lia van I found my Home al getikt heeft. Daar ben ik MOOI klaar mee! Tikt Lia me ook nog een keer…, 2x getikt, 2 recepten dus.

Maar ik ben niet voor 1 gat te vangen en heb afgelopen weekend lekker gekookt. Zaterdagavond mosterdsoep en zondag gehaktbrood. Vind ik beide wel een beetje herfstig klinken dus bij deze!



Recept Mosterdsoep

3 aardappelen in blokjes fruiten in olijfolie, peper, zout en een eetlepel mosterd (met pitjes)erbij. Na drie minuten drie in ringen gesneden preien meebakken. Afblussen met een liter kippenbouillon (van tablet) en 20 minuten laten koken. Het geheel pureren met de staafmixer, een pakje kookroom (light) en nog twee eetlepels mosterd erdoorheen en klaar is Kees, oh nee Karin! Lekker met zelfgebakken krentenbollen. Het recept hiervoor heb ik ooit op het blog van Marion gelezen. Weet alleen niet meer welke, waarschijnlijk Eethuis.



Recept Gehaktbrood

Een kilo mager rundergehakt mengen met een half potje pesto, drie beschuiten, drie eieren en geroosterde pijnboompitjes. Mengsel in een cakevorm een uur in de oven zetten. Na afloop kun je de olie uit de pesto uit het blik laten lopen. Lekker met zelfgebakken Ciabatta, van een klant en klaar mix en ijsbergsla. De andere helft van de pesto mengen met 3 eetlepels (magere) yoghurt en 3 eetlepel mayonaise (Remia Friteslijn) voor een lekker sausje erbij!

Zoals je ziet ben ik van de gemakkelijke keuken. Karin en Lia kiezen jullie maar uit welke je het meest geschikt voor de herfst vind!



Rest mij nog aan Bonnie van Bonjade te vragen of ze ook mee wil doen. Het is al echt herfst op haar blog dus een herfstrecept zal hopelijk ook wel lukken. Bonnie die je mee?

donderdag 30 september 2010

Een jaar later…





En dan is het alweer een jaar geleden dat mijn moeder is overleden en of ik het nu wil of niet dan komen de overpeinzingen. Het is heel chaotisch geweest in de periode rond haar dood, chaos veroorzaakt doordat mensen en instanties zich niet aan de regels hielden. Regels die toch echt nodig zijn om alles netjes te laten verlopen.

Tien jaar geleden werd mijn moeder voor het eerst ziek, echt ziek: diagnose Non-Hodgkin. Op vijf verschillende plaatsen heeft de kanker zich in de loop der tijd geopenbaard, vijf keer een behandeling van bestraling of chemo en vijf keer kwam mijn moeder er weer bovenop. Buiten de kanker om is ze nog vele keren ernstig ziek geweest, haar milt moest verwijderd worden, problemen met haar hartzakje en een hersenvliesontsteking waardoor ze een week in coma heeft gelegen. Eigenlijk was het ieder jaar wel raak en moest zijn langere tijd in het ziekenhuis verblijven. Buiten de “grote” kwalen was er soms nog een extra opname nodig voor iets “kleins”. Alles bij elkaar heeft zijn weerslag in haar hoofd gehad, mijn moeder van nog geen zestig leek wel dement. Maar eigenzinnig als ze was wilde ze kostte wat het kost zelfstandig thuis blijven wonen en dat viel voor ons niet mee. Vaak, heel vaak werden we opgebeld dat er weer eens iets was en met een gezin thuis is dat een moeilijk combi.

Ja en dan komt het toch wel verwachtte telefoontje: “Mama is van de trap gevallen en het ziet er heel erg slecht uit.” Met twee ambulances is ze naar het Erasmus MC in Rotterdam gebracht. Aldaar aangekomen werd er in de kleedruimte van een röntgenkamer (echt waar) aan ons, mijn twee zussen en ik gevraagd of de stekker er uit mocht, we mochten hier nog wel 5 minuten over nadenken. In deze 5 minuten echter scoorde onze moeder toch 1 punt op de schaal van 10 en er werd besloten om haar, aan de door de val ontstane hersenbloeding, te opereren. De operatie zou lang gaan duren en ons werd geadviseerd om naar huis te gaan. ’s Nachts werden we door de arts gebeld dat de operatie geslaagd was, de bloeding was gestopt maar ze was niet bij.

De volgende ochtend toog mijn zus naar het ziekenhuis. Maar waar was mama? Het was druk in het Erasmus MC in Rotterdam en er was besloten om haar over te plaatsen naar Tilburg, meer kon de verpleegkundige ons niet zeggen. Ja en dat maar googelen op ziekenhuis in Tilburg maar daar waren twee ziekenhuizen, gelukkig was het bij het eerste ziekenhuis raak. Er was zojuist een mevrouw binnengebracht en aan haar armbandje kan zij geïdentificeerd worden want een dossier was niet mee gekomen. “Hoe heet uw moeder? We spreken comapatiënten graag bij hun voornaam aan.” Mijn zussen en ik besloten direct om naar Tilburg af te reizen. Daar was haar dossier inmiddels ook gearriveerd. Mama had niet alleen een hersenbloeding gehad maar ook haar nek en rug waren op 4 plaatsen gebroken. En dan begint het lange wachten, wanneer komt ze bij? Vrijdag een gesprek met de arts gehad, het zag er niet goed voor mama uit, het weekend krijgt ze om bij te komen en anders? Het hele weekend werd er geëxperimenteerd met medicijnen om iets teweeg te brengen, verschrikkelijk om naar deze reacties te kijken, ze kwam echter niet bij. Op maandag waren we echt zo ver: “Laat haar met rust.” Ik heb zelfs nog tegen de arts gezegd dat ie verder maar op zijn eigen moeder moest experimenteren: het was genoeg geweest, de apparaten werden uitgeschakeld. Maar mama zou mama niet zijn, ze ging zelfstandig ademhalen. Dit bracht het ziekenhuis wel in een lastig parket, ook hier was het inmiddels druk en ze hield een kamer op de IC bezet. Op de IC mag je in principe alleen blijven als je aan de beademing ligt en ja dat lag ze niet meer. Mama moest overgebracht worden naar een andere kamer, een 1-persoonskamer was echter niet vrij. Ze mocht doodgaan naast iemand anders! De grootste wens van mijn moeder was het zelfstandig thuis zijn, we besloten dan ook om haar mee naar huis te nemen. Na een heel geregel van het ziekenhuis waren we dinsdagavond op weg naar haar eigen huis. Thuis en ja daar zit je dan, alle drie zonder enige medische kennis, het was spannend en eng. En ja het ergste wat er kon gebeuren was dat ze dood ging maar ja dat was ook net de bedoeling. We keken uit naar een bezoekje van de huisarts om ons een hart onder de riem te steken. Deze kwam echter niet. Mijn jongste zus is toen maar in de auto gestapt om het herhaalrecept voor haar medicijnen in de brievenbus van de praktijk te gooien. Een lange nacht brak aan.

De volgende dag kwam de huisarts inderdaad langs, hij was door het ziekenhuis in Tilburg niet op de hoogte gebracht van haar thuiskomst en door het recept kwam hij er nu pas achter dat ze thuis was. Hij heeft hier officiële melding van gemaakt maar dat ging eigenlijk een beetje langs ons heen.

Aan het einde van de dag werd het een beetje schemerig, mijn zus en ik besloten om alle kaarsjes aan te steken, mijn moeder, altijd al een vrouw met gevoel voor sfeer vond het genoeg geweest en gaf de lange strijd op. Voor ons was de strijd echter nog niet gestreden een dood ten gevolge van een val van de trap is een dood zonder natuurlijke doodsoorzaak, er volgde nog een schouw van een gemeenteschouwer, na een, toch wel op een verhoor lijkend gesprek, werd het lichaam vrijgegeven. Eindelijk rust mama.

Het is goed mama dat je de rust gevonden hebt maar net als met alles in je leven ging dit niet op de geijkte manier.

Vandaag heb ik met mijn zussen afgesproken om ergens te gaan lunchen, voor beiden heb ik een klein cadeautje, gewoon om ze te laten weten hoe belangrijk ze voor me zijn.



woensdag 29 september 2010

Een kijkje in ons huis: De conclusie







Nu ik zo lekker bezig geweest ben met alles op te ruimen realiseer ik me dat ik veel, heel veel spullen heb. Eigenlijk was ik in de veronderstelling dat ik zo goed was in wegdoen maar ik denk eerder dat het tegendeel waar is. Aan de meeste spullen zit wel een verhaal vast, wat het extra moeilijk maakt om ze weg te doen maar dit kijkje op ons huis is voor mij de start om hier nu toch echt eens mee te gaan beginnen. Alle begin is moeilijk maar alles netjes houden kost me ook erg veel tijd en als ik dan bij sommigen zo’n netjes en strak interieur zie gaat het bij mij ook wel een beetje kriebelen. Tijd voor verandering!