In 2000 zijn wij verhuist naar Goeree Overflakkee, een echt eiland, met eigen normen en waarden. Hiervan waren wij op de hoogte en wij waren zeer zeker bereid om ons aan de daar geldende cultuur aan te passen. Zo hoort het als "immigrant" is onze mening. "Een Overkanter" werden en worden wij op "ons" eiland genoemd, ook al wonen onze dochters inmiddels langer hier dan aan de overkant.
Inmiddels al 12 jaar wonende op dit eiland voelt het als ons thuis. Wij hebben ons zonder problemen aangepast, maar uiteraard niet met iedereen, dat kan gewoon niet, daar hebben de afgelopen 12 jaar niets aan veranderd. Dit heeft puur te maken met het feit dat wij sommigen standpunten van hier niet begrijpen. Niets menselijks is ons vreemd want naar ons inziens begrijpen de eilanders zelf het hier ook niet. Onderlinge ruzies zijn schering en inslag en de groep versplinterd steeds meer. De afgelopen jaren zijn er in de gemeente Middelharnis door geruzie onderling maar liefst 4 kerken bijgebouwd. Een van deze gebouwen bevind zich in de afrondende fase aan de andere kant van de dijk waar wij wonen, naaste buren dus. En daar wringt de schoen, bij een bouw hoort overlast, dat begrijpen wij ook wel. Maar in hoeverre is dit soort overlast normaal? Een keer een woord of gebaar van begrip hiervoor van de opdrachtgevers naar onze kant is tot op heden uit gebleven. Misschien heden ten dagen in onze maatschappij normaal? Voor ons niet, voor "hen" misschien wel? Maar zoals ik al eerder zij wij begrijpen "hen" helaas niet. Anders wordt het echter als de overlast schrikbarende vormen aanneemt. Een fout kan gemaakt worden, niets is menselijker, maar als een fout ons ernstige schade berokkend lijkt het ons dat je toch iets van je laat horen? Maar tot op heden is het stil....
